دلم خواست تعریف کنم! معمولا تو جمع آدم کم حرفی هستم و بدتر از اون تو ارتباطات دو نفره‌ام هست، تقریبا هیچ‌وقت نتونستم بگم تو ذهنم چی دارم و رفتارام از چیا ناشی میشن .
جدیدا دیدن سریال how I met your mother رو شروع کردم. بازم یک sitcom کمدی مثل فرندز. این سریال ۵ تا شخصیت اصلی داره (سه تا پسر و دو تا دختر) و من به طور غریبی با یکی از دخترهای این سریال همزاد پنداری می‌کنم! با شخصیت رابین»
رابین تو این سریال یک زن مستقل و کانادایی هست، commitment issue داره و قسمتی که می‌خواست به دوست پسرش بگه دوستت دارم» براش سخت‌ترین کار ممکن بود! چیزی که تا حالا به هیچ کسی تو هیچ رابطه‌ای نگفته بوده
رابین رابطه‌های زیادی داشته ولی هیچ وقت هیچ رابطه‌ایش وارد این مرحله نشده بودن و در مقابل به دوست پسرش که به راحتی می‌تونه این جمله رو بگه خرده می‌گیره که تو هرزه‌ی دوستت دارم گفتن» هستی.
برای من دیدن رابین و سختی‌هایی که تو رابطه داره میکشه جذابیت‌های خاص خودش رو داره. اول از اینکه حس خوبی دارم که من تنها آدم روی زمین نیستم که انقدر این مراحل براش دور از ذهن هستند.
دوم اینکه برام مشخص شد سخت‌ترین، مهم‌ترین و مقدس‌ترین قسمت رابطه برای من گفتن دوستت دارم» هست نه هیچ کار دیگه‌ای!
البته که رابین از من تو زندگیش تا الان جلوتر بوده .
داشتم برای مامانم داستان mean girls رو تعریف می‌کردم و یه کلیتی از داستان براش گفتم که دیگه در موردش ازم نپرسه. خیلی منطقی و طوری که انگار بدیهی هست گفت "خب لابد حسودیش شده!" آخه به چی مامان؟ "شاید با دوست دیگه‌ات که رفتی سفر و بهش نگفتی یا فلان کار رو کردی و نگفتی" و انگار قطعه‌های پازل کنار هم معنی پیدا کردند!
درباره این سایت